νικόλαος πλαστήρας

Η Λίμνη Πλαστήρα τα τελευταία χρόμια έχει εξελιχθεί σε έναν από τους δημοφιλέστερους χειμερινούς ( και όχι μόνο) προορισμούς της χώρας.
Πολύ συχνά βλέπουμε στην τηλεόραση ή σε περιοδικά ‘’Αποδράσεις στη Λίμνη Πλαστήρα’’, ‘’Ιππασία στις όχθες της Λίμνης Πλαστήρα’’, ‘’Λίμνη Πλαστήρα, η μικρή Ελβετία’’ κλπ.
Ο υπεύθυνος για τη δημιουργία αυτού του ειδυλλιακού προορισμού, όπως και για πολλά άλλα σημαντικά πράγματα στην πατρίδα μας, ήταν ο Νικόλαος Πλαστήρας. Φυσικά, στα αρχικά του σχέδια δεν ήταν η τουριστική αξιοποίηση της Λίμνης Πλαστήρα. Ούτε βέβαια θα δεχόταν ποτέ, αυτός ο μετριόφρων και ανιδιοτελής άνδρας, να πάρει το όνομα του η Λίμνη. Από την πλευρά της όμως η πολιτεία φρόντισε να τον τιμήσει και να μετονομάσει τη Λίμνη Μέγδοβα ή Λίμνη Ταυρωπού, όπως ήταν γνωστή, σε Λίμνη Νικολάου Πλαστήρα.
Ας μάθουμε όμως λίγα πράγματα για τη ζωή του:

Ο Νικόλαος Πλαστήρας γεννήθηκε το 1881 και μεγάλωσε στη Καρδίτσα. Πατέρας του ήταν ο Χρήστος Πλαστήρας από το Βουνέσι (σημερινό Μορφοβούνι) και μητέρα του η Στεργιάννω, το γένος Καραγιώργου, από την Μπεζούλα. Νεαρός ακόμα, κατατάχθηκε ως εθελοντής στο Στρατό (1904), στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού Τρικάλων, με το βαθμό του Δεκανέα. Το 1905 πήρε μέρος στο Μακεδονικό Αγώνα. Από νωρίς φάνηκε οτι πρόκειται για ένα χαρισματικό άτομο με πολλές αρετές.

Από το 1910 εως το 1912 φοίτησε στη Σχολή Υπαξιωματικών της Κέρκυρας και κατόπιν πήρε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913) με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού. Τότε ήταν που οι στρατιώτες,εντυπωσιασμένοι από το θάρρος του, του έδωσαν το προσωνύμιο ‘’Μαύρος Καβαλάρης’’. Το 1914 πήρε μέρος στον Βορειοηπειρωτικό Αγώνα. Το 1916 είχε ενεργό συμμετοχή στο κίνημα της ‘’Εθνικής Άμυνας’’ του Ελευθερίου Βενιζέλου και την ίδια χρονιά τραυματίζεται στο Μακεδονικό Μέτωπο και προάγεται σε Ταγματάρχη. Το 1918, μετά τη συμμετοχή του στη μάχη του Σκρα, προάγεται επ’ ανδραγαθεία στο βαθμό του Αντισυνταγματάρχη. Το 1919, μετά τη συμμετοχή του στην εκστρατεία της Ουκρανίας, προάγεται σε Συνταγματάρχη και αποβιβάζεται στη Σμύρνη ως επικεφαλής του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων.

Στη μικρασιατική εκστρατεία ήταν που αναδείχτηκε όλο το στρατιωτικό μεγαλείο του Νικολάου Πλαστήρα, κερδίζοντας τη μία μάχη μετά την άλλη. Εγινε θρύλλος για τους Ελληνες στρατιώτες και εφιάλτης για τους εχθρούς που τον ονομάζουν ‘’καρά πιπέρ’’ (μαύρο πιπέρι) και το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων ‘’Σειτάν ασκέ’’ (στρατός του διαβόλου). Με την κατάρευση του μετώπου το 5/42 Σύνταγμα ήταν το μόνο που έκανε τακτική υποχώρηση, δίνοντας μάχες και σώζοντας πολλούς άλλους στρατιώτες από μονάδες που είχαν διαλυθεί, ενώ έδωσε το χρόνο στον απλό λαό να προλάβει να φύγει και να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων. Το 5/42 Σύνταγμα επέστρεψε μέσω της χερσονήσου της Ερυθραίας, κάνοντας τη διαδρομή Σμύρνη – Αλάτσατα – Τσεσμές – Χίος.

Το Σεπτέμβρη του 1922, ο Πλαστήρας μαζί με τους Γονατά και Φωκά κάνουν την επανάσταση της Χίου – Μυτιλήνης, ανατρέπουν την κυβέρνηση και αναγκάζουν το βασιλιά Κωνσταντίνο να παραιτηθεί υπέρ του Γεωργίου του Β’. Επίσης εκτονώνουν τη λαική απαίτηση για παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων της Μικρασιατικής καταστροφής με τη γνωστή ‘’εκτέλεση των έξι’’. Κατά τη διάρκεια της επαναστατικής κυβέρνησης έδωσε λύση στο πρόβλημα της στέγασης χιλιάδων οικογενειών προσφύγων και έλυσε δυναμικά το αγροτικό ζήτημα, όταν το 1923 με διάταγμα το μεγαλύτερο μέρος των τσιφλικιών διανεμήθηκε στους ακτήμονες.
Τον Ιανουάριο του 1924 ο Ν.Πλαστήρας παραδίδει την εξουσία στη Βουλή των Ελλήνων και ανακηρύσσεται από τη Δ Εθνοσυνέλευση‘’Αξιος της Πατρίδος’’.
Αποστρατεύεται με το βαθμό του Αντιστρατήγου και ακολούθως φεύγει για το εξωτερικό για να φροντίσει την κλονισμένη υγεία του. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δε συμμετέχει στην πολιτική ζωή της χώρας, ενώ διώκεται και από τη δικτατορία του Πάγκαλου.
Μετά τη λήξη της κατοχής και αφού προηγήθηκαν τα Δεκεμβριανά του 1944, σχηματίστηκε κυβέρνηση με επικεφαλής το Νικόλαο Πλαστήρα ως προσωπικότητα ευρείας αποδοχής. Στο διάστημα της πρωθυπουργίας του, στο οποίο υπογράφτηκε και η Συνθήκη της Βάρκιζας, προσπάθησε να αποτρέψει τον διαφαινόμενο Εμφύλιο πόλεμο. Η αγγλική όμως πολιτική μεθόδευσε την παραίτηση του Πλαστήρα και την ανακήρυξη του μητροπολίτη Δαμασκηνού ως Αντιβασιλέα. Ετσι λίγο αργότερα ξέσπασε και ο εμφύλιος σπαραγμός.
Ο Νικόλαος Πλαστήρας επανέρχεται στην πολιτική σκηνή, μετά το τέλος του εμφυλίου, ως επικεφαλής της ΕΠΕΚ και σχηματίζει δύο κυβερνήσεις συνασπισμού Κεντρώων κομμάτων το διάστημα 1950 – 1952. Ασκώντας μετριοπαθή πολιτική, έδωσε βάρος στις εθνικοποιήσεις, στην αξιοποίηση της αμερικάνικης βοήθειας με διαφανείς διαδικασίες, στη διασφάλιση κοινωνικών παροχών, στην ψήφιση νέου συντάγματος και στο δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες. Το 1952 υπέστη εγκεφαλικό επισόδιο και λίγους μήνες αργότερα, στις 26/7/1953 άφησε την τελευταία του πνοή, στηνΑθήνα, σκορπώντας θλίψη στο Πανελλήνιο. Ο τάφος του Ν. Πλαστήρα βρίσκεται στο Α Νεκροταφείο Αθηνών και είναι από τους πιό λιτούς, όπως ήταν και η ζωή που έζησε αυτός ο ‘’Αξιος της Πατρίδος’’ άνδρας, που ποτέ του δεν απόκτησε περιουσία και έμεινε στην ιστορία ως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα πολιτικού που πέθανε “στην ψάθα”.
Με τέτοια πολύπλευρη προσφορά προς τη χώρα, το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει η πολιτεία για να τον τιμήσει (και το έκανε) ήταν να ονομάσει Λίμνη Πλαστήρα αυτό το μεγαλειώδες για την εποχή της σύλληψης, αλλά και της κατασκευής του έργο, το οποίο εν καιρώ εξελίχθηκε σε ένα από τα ομορφότερα και τουριστικότερα κομμάτια της Ελλάδας.